Józef Joachim Goldtmann, urodzony 21 marca 1782 roku w Wejherowie, był postacią o niezwykle bogatej biografii. Zmarł 27 marca 1852 roku w Sandomierzu.
Pełnił on istotne funkcje w Kościele rzymskokatolickim, gdzie przez pewien czas sprawował urząd biskupa pomocniczego kujawsko-kaliskiego w latach 1838–1844. Następnie, w latach 1844–1852, był biskupem diecezjalnym diecezji sandomierskiej, co podkreśla jego znaczenie w hierarchii kościelnej i wpływ na lokalne życie religijne.
Życiorys
Józef Goldtmann ukończył seminarium duchowne w Łowiczu, a po przyjęciu święceń kapłańskich 22 czerwca 1806 roku objął posadę proboszcza w Zgierzu oraz Kowalu. Jego kariera rozwijała się, gdy w 1824 roku został mianowany kanonikiem kapituły katedralnej we Włocławku, a rok później, w 1825 roku, także objął stanowisko oficjała i archidiakona włocławskiego.
Ważnym momentem w jego życiu miało miejsce 17 września 1838 roku, kiedy to został prekonizowany na biskupa tytularnego Carystus oraz biskupa pomocniczego diecezji kujawsko-kaliskiej. Sakrę biskupią, potwierdzającą jego nową rolę w Kościele, przyjął 18 listopada 1838 roku w Warszawie.
25 stycznia 1844 roku Goldtmann został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji sandomierskiej, a zarządzanie tą diecezją rozpoczął 14 kwietnia 1844 roku. W trakcie pełnienia swoich obowiązków biskupich, kładł duży nacisk na rozwój życia religijnego zarówno wśród wiernych, jak i duchowieństwa, co w pełni odzwierciedla jego troskę o wspólnotę.
Charakteryzowała go również lojalność wobec władz zaborczych, co podkreśla jego złożoną pozycję w trudnych czasach. Zasługi Goldtmanna dla uprzemysłowienia Królestwa Polskiego zostały docenione, otrzymał on Order Świętego Stanisława, co świadczy o jego znaczeniu i wpływie w ówczesnym społeczeństwie.
Oceń: Józef Goldtmann